En net omdat het een man was die vanuit zijn ervaringsdeskundigheid schreef, wou ik het lezen.
Het is een mooi en handig boek dat leest als een trein, op een goed uur was het uit. De illustraties van Kim Duchateau en etsen van ZAZA maken het allemaal nog aantrekkelijker.
Maar valt er ook iets uit te leren? Ja zeker. Brouwers geeft een aantal zeer duidelijke stellingen mee, acties om op zijn minst te proberen de slaagkans te verhogen van het nieuw samengestelde gezin.
Volgens Brouwers moeten we vertrekken bij de harde waarheid dat de basis voor elk nieuw samengesteld gezin het volgende is: twee volwassen mensen beslissen dat ze niet maar samen willen leven en de kinderen moeten zich hier- vaak ongevraagd- aan aanpassen. Dat is niet gemakkelijk. Kinderen zijn immers loyaal naar hun kerngezin. Zij hebben er niet voor gekozen om niet meer elke dag hun mama of papa, en al zeker niet meer tegelijk, te kunnen zien. Daarom vormt communicatie, zoals bij elke relatie, de basisvoorwaarde voor een nieuw samengesteld gezin. Communicatie is een element wat inherent is en gooi daar een ton geduld bij, een hoop dingen niet te persoonlijk opvatten en een massa aan tijd. En dan heb je een kans dat je het als nieuw samengesteld gezin gaat halen.
Dat klinkt negatief, maar je moet goed beseffen dat een nieuw samengesteld gezin echt anders is dan een kerngezin. Door het feit dat die (bloed)verwantschap er niet is, ga je op de een of de andere manier toch anders om met je kinderen, dan met je pluskinderen.
En zo is dat ook voor je kinderen. Wennen aan het feit dat ze mama of papa terug met iemand moeten delen, vraagt tijd. Ze moeten ergens het vertrouwen krijgen dat de plusouder wel degelijk een plus is en dus een extra waarde is, in plaats van hen tijd te ontnemen. En dan is er ook nog het vinden van een nieuwe plaats in het nieuw samengestelde gezin met pluszussen en plusbroers. Communicatie, geduld, ruimte en veel tijd, dat is er volgens Brouwers zeker nodig.
Maar naast communicatie en overleg, is er ook veel nood aan een goed geplande agenda en overleg. Zo is Brouwers zelf een fan van een kernkabinet en een algemene vergadering. Tijdens het kernkabinet overleg je met je eigen kinderen. Niet om dan kwaad te spreken over de plusouder, of dingen te zeggen die de rest niet mag weten. Maar het is soms ook gewoon fijn om even te kunnen praten over fijne reizen die je hebt meegemaakt met je kerngezin. En het is belangrijk dat je als ouder even je oor legt bij je kinderen om te zien hoe zij het nieuw samengesteld gezin ervaren en waar voor hen de pijn- en pluspunten in liggen.
Verder is het uiteraard wel belangrijk om als nieuw samengesteld gezin ook goed te overleggen en ook dat mag gerust gestructureerd gebeuren, dat is dan de Algemene Vergadering.
En volgens Brouwers mag een plusmama of -papa vooral plus blijven. Ze zijn het extraatje dat her verblijf bij mama of papa nog leuker maken. Concurrentiestrijd kan je dus als plusouder maar beter vermijden. Slecht spreken over de andere ouder doe je niet. Dat is een strijd die je niet wil aangaan.
And last but not least een warme oproep aan de nieuw samengestelde gezinnen: jullie zijn als koppel het allerbelangrijkste, zet je dus op nummer 1. Maak tijd voor elkaar, probeer samen dingen te doen zonder kinderen en blijf vooral communiceren!
Steve Brouwers heeft zelf heel wat watertjes doorzwommen en heeft ze, samen met zijn partner, overwonnen, of hoe schoon de liefde kan zijn.
